Spaug

  - Mamma,  ég er ólétt,  grætur 15 ára stelpan fyrir framan móður sína.

  - Guð minn góður! Hver er pabbinn?  spyr móðirin skelkuð.

  - Hvernig á ég að vita það?  hreytir stelpan reiðilega út úr sér og bætir ásakandi við:  Þú bannaðir mér alltaf að eiga kærasta! 

Heppilegt...

Getur komið sér vel að vita...

Eldur, eldur!

  Það hefur kviknað í litlu blokkaríbúðinni.  Íbúarnir þar,  tvær ljóskur,  hafa forðað sér hóstandi út á svalir.  Önnur hrópar:  "Eldur,  eldur!".  Það virðist ekki vekja viðbrögð hjá neinum.  Hún snýr sér að hinni ljóskunni og segir:  "Þetta virðist ekki duga.  Við verðum að hrópa saman."  Sú brá við snöggt og byrjaði þegar að hrópa:  "Saman,  saman!"

Einn góður

  Blindfullur náungi situr á bar í Ármúlanum.  Náunginn er alveg að lognast út af.  Þá kemur hann skyndilega auga á annan álíka fullan við hinn enda barsins.  Við þessa sjón hressist kauði.  Með erfiðsmunum tekst honum að feta sig yfir til hins gaursins með því að styðja sig við barbrúnina.  Þangað kominn heilsar hann með handabandi og spyr hvort ekki megi bjóða upp á bjórkönnu.  Hinn þiggur boðið með þökkum.

  -  Hvaðan ertu?  spyr sá sem bauð.

  -  Keflavík,  svarar hinn.

  -  Þú segir ekki?  Skemmtileg tilviljun.  Ég er líka frá Keflavík. Ég verð að bjóða þér upp á skot.  Svo skálum við fyrir Keflavík.

  Þeir fá sér skot,  skála fyrir Keflavík og halda áfram spjalli.  Það kemur í ljós að þeir eru jafnaldrar og gengu báðir í Myllubakkaskóla.

  -  Skálum fyrir Myllubakkaskóla!  Nú býð ég upp á skot,  segir sá sem hingað til hefur þegið veitingar hins.   Þeir spjalla meira saman og komast að því að þeir höfðu flesta sömu kennara og þekktu marga sömu skólafélaga.  Fögnuður er mikill við hvert atriði sem þeir uppgötva að eiga sameiginleg.  Þeir halda upp á það með því að bjóða til skiptis upp á skot og skála grimmt.

   Einn af fastakúnnum barsins kemur inn og sest við barborðið.  Barþjónninn færir honum ískaldan bjór án þess að spyrja neins.  Fastakúnninn spyr:  "Jæja,  er ekkert að gerast á barnum í kvöld?"

  Barþjónninn svarar:  "Nei,  þetta er rólegt kvöld."  Svo hallar hann sér að fastakúnnanum, bendir í laumi á þessa blindfullu frá Keflavík og segir hvíslandi:  "Tvíburarnir frá Keflavík eru búnir að vera á skallanum hérna í allan dag."

Brandari

  Maðurinn kom seint að kvöldi inn í 10-11,  gekk beint að kjötborðinu og spurði afgreiðslumanninn:  "Áttu til endur?"

  Afgreiðslumaðurinn svaraði:  "Nei,  við erum ekki með endur.  En við erum með gott tilboð á kjúklingum."

  Það fauk í aðkomumanninn sem hreytti út úr sér:  "Kjúklinga?  Ertu eitthvað verri?  Konan heldur að ég sé búinn að vera á skytteríi um helgina.  Hvernig heldur þú að það komi út að segjast hafa skotið hænur?"

Brandari

  Amish kallast sértrúarsöfnuður í Bandaríkjunum.  Söfnuðurinn lifir í afar fábrotnu einangruðu samfélagi án allra nútíma þæginda:  Ekkert rafmagn,  engin mótorknúin farartæki...  Það eru ekki einu sinni rennilásar eða tölur notaðar.  Amish fólkið umgengst ekki annað fólk nema brýna nauðsyn beri til.

  Eitt sinn brá svo við að gamall Amish karl þurfti að bregða sér í kaupstað.  Í fyrsta sinn á ævinni.  Hann fékk son sinn til fylgdar.  Þeir komu í andyri hótels og horfðu í kringum sig.  Þeim varð starsýnt á stállitaðar lyftudyr.

  Feðgarnir höfðu aldrei séð lyftu.  Öldruð kona gengur að lyftunni,  ýtir á hnapp,  lyftudyrnar opnast,  konan gengur inn í lyftuna og dyrnar lokast.  Feðgarnir störðu áfram á lyftuna í forundran til að vita hvað yrði um konuna.  Þeir höfðu séð að á bak við dyr lyftunnar var aðeins lítill lokaður klefi.

  Að nokkrum tíma liðnum opnast dyrnar aftur.  Út gengur ung og falleg kona.  Feðgarnir horfa á eftir henni ganga út á götu og hverfa.  Gamli Amish karlinn klórar sér í hausnum af undrun.  Svo segir hann við son sinn:

  "Farðu og sæktu mömmu þína.  Mig langar að setja hana í þetta tæki."

    

Bandarískt rokk

  Bandaríska pönkdrottining sem svo er stundum kölluð,  Patti Smith,  afgreiðir gamlan rythma-blús rokkslagara,  Jailhouse Rock.  Patti Smith var pönk samkvæmt bandarísku skilgreiningunni en ekki alveg pönk samkvæmt bresku skilgreiningunni.  En samt pönkuð þegar þannig lá á henni.

Nína Hagen

  Austur-þýska söngkonan Nína Hagen kom óvænt inn í pönksenuna 1978.  Hún var langskólagengin í óperusöng en snéri sér að pönkinu eftir að frósturfaðir hennar,  vinsæll vísnasöngvari sem ég man ekki hvað heitir (kannski Wolf Bierman? eða eitthvað álíka) var rekinn frá A-Þýskalandi fyrir andóf gegn þáverandi kommúnistastjórn þar. 

  Nína Hagen var og er ofurmáta góð söngkona.  Hún hellti sér út í pönkið í Bretlandi og varð alþjóðleg poppstjarna.  Missti sig í dópi og hefur verið hálf rugluð síðan.  Fyrstu plötur hennar eru bestar.  Síðast þegar ég vissi bjó hún í Danmörku og var í sambúð með dönskum upptökustjóra.  Það hefur slitnað upp úr þeirra sambandi.  Mér skilst að hún búi þó ennþá í Danmörku.

Twist and Shout

   Lagið  Twist and Shout  átti ekki að vera á fyrstu plötu Bítlanna.  Hljómsveitinni var skammtaður dagspartur til að hljóðrita fyrstu plötu sína.  Vegna taugaóstyrks spiluðu Bítlarnir flest lögin aðeins hraðar en á æfingum.  1963 voru plötur teknar upp "live" í hljóðveri.  Þegar til kom átti hljómsveitin eftir ónotaðar nokkrar mínútur í hljóðverinu og platan var í mínútum talið styttri en gert var ráð fyrir.

  Bítlarnir voru "spíttaðir" (af örvandi lyfjum) í hljóðverinu og ákváðu í skyndingu óundirbúnir að bæta  Twist and Shout  við.  John Lennon var þeirra "spíttaðastur",  búinn með röddina en ofvirkur og kýldi á  Twist and Shout.  Þetta varð lagið sem setti punktinn fyrir ofan i-ið á plötunni.  Aldrei áður (jú,  reyndar Presley) hafði hvítur söngvari öskrað af slíku hömluleysi.  Lagið varð tákn þess villta sem Bítlarokkið stóð fyrir.  Út á þetta lag varð Bítlaæðið tákn endurreisnar rokksins sem hafði nánast horfið eftir 1958:  Presley horfið til hermennsku og í kjölfar farinn að leika í lélegum kvikmyndum,  Chuck Berry kominn í fangelsi vegna skattsvika,  Little Richard ýmist á geðveikrahæli eða orðinn Jesú-predikari, Jerry Lee Lewis úthrópaður sem barnaníðingur,  Buddy Holly og Ricky Valens fórust í flugslysi 1958.  Og svo framvegis.  Aldrei áður hafði það gerst í sögu dægurlagamúsíkur að vinsæll músíkstíll næði endurkomu.  En Bítlarnir kollvörpuðu þessari hefð með  Twist ans Shout.  Endurreistu rokkið með stæl og stimpluðu rokkið aftur inn til frambúðar. 

  Sjálfur sagði John að hann hafi verið fullur samviskubits yfir þessu lagi.  Honum þótti sem hann hafi verið að riðjast óboðinn inn á svið svartra öskursöngvara á borð við Little Richard,  Screaming Jay Hawkinds og slíkra.  Þetta lag opnaði fyrir flóðgáttir hvítra rokkara sem leyfðu sér að brúka öskursöng af þessu tagi.  Varð tákn bítlarokks.   

  Röddun Bítlanna var hvorki í þessu lagi né síðar tónfræðilega rétt samkvæmt uppskrift þess sem áður gilti.  En virkaði fullkomlega.  Síðar náðu Bítlarnir ennþá betri tökum á frábærri röddun langt út fyrir hið hefðbundna.  Urðu snillingar á því sviði,  ásamt The Beach Boys og Grosby,  Stills,  Nash and Young.

  Til gamans má geta að Bítlarnir reyndu árum saman að kenna The Rolling Stones að radda.  Hlupu jafnvel undir bagga á plötum.  En The Rolling Stones náðu aldrei tökum á dæminu.